Op het eerste oog lijkt het heel mooi, de altijd maar begripvolle vrouw die er helemaal voor haar partner is en zichzelf wegcijfert voor het lot van de partner. Maar het is een ongezonde schaduwkant die vele vrouwen (en ook mannen) herkennen, en misschien niet durven te erkennen.
De vrouw die verdrietig en onzeker wordt als haar man vreemd gaat, in plaats van het gesprek aangaat en aangeeft, misschien wel boos wordt, dat haar grens is bereikt.
Uit een wederzijdse afhankelijkheid blijft de vrouw vaak toch in de relatie, ook al voelt ze zich niet meer veilig en zal ze zich nooit meer helemaal kunnen geven en op haar partner kunnen vertrouwen. Toch blijft ze, omdat de verantwoordelijkheid om op eigen benen te gaan staan en zichzelf hierin te dragen, te groot is. Ze zal zich gaan aanpassen, zich in allerlei bochten graan wringen (en hij waarschijnlijk ook) om het toch dragelijk te maken, terwijl haar gevoel zegt; dit is niet goed voor jou, je kan niet meer jezelf zijn, omdat je je niet meer veilig voelt. En omdat je je niet vellig voelt spreek je niet jouw waarheid uit en geef je niet je grens duidelijk aan, uit angst dat dat het einde van de relatie is.
In dit voorbeeld benoem ik vreemdgaan, maar er zijn natuurlijk vele voorbeelden waarbij een man of vrouw over zijn of haar grenzen laat gaan, zichzelf verloochent en eigen behoefte ontkent, om het nog een tijdje uit te kunnen houden en dragelijk te maken in de relatie.
Je hebt jezelf hierin te eren, het geeft je bestaansrecht en een hele mooie plek in het leven als je deze ongezonde patronen voor jezelf gaat doorbreken en loslaten.
Want ook voor jou is er liefde, een liefdevolle relatie, maar dat begint met een liefdevolle relatie met jezelf.